Podczas obrad XLVII nadzwyczajnej sesji w dniu 6 kwietnia 2005 roku
Wiadomość przeniesiona do archiwum
Rada realizowała nastepujący porządek:
Jan Jan Jarota - Przewodniczący Rady Miejskiej
Otworzył obrady XLVII nadzwyczajnej sesji. Witając przybyłych na sesję zwrócił uwagę, że jest to szczególna chwila i wspomnienie o Papieżu Janie Pawle II, pamięć o Nim jest wszystkim potrzebna. Podkreślił, że Ojciec Święty Jan Paweł II jest Honorowym Obywatelem Miasta Łomży. Dodał, że ta sesja nadzwyczajna, którą zwołał na wniosek radnych będzie przebiegała w następującym porządku:
1.
Odczytanie Uchwały Nr 81/XVII/95 Rady Miejskiej Łomży z dnia 4.06.1995r. nadającej Janowi Pawłowi II tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łomży.
2.
Słowo o Janie Pawle II oraz znaczeniu jego nauczania.
3.
Wykonanie pieśni przez Chór Szkoły Podstawowej Nr 10 w Łomży.
Ad. 1
Pan Jan Jarota - Przewodniczący Rady Miejskiej
Odczytał Uchwałę Nr 81/XVII/95 Rady Miejskiej Łomży z dnia 4.06.1995 r. nadającej Janowi Pawłowi II tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łomży. Dodał, że Uchwała ta podjęta została przez 36 radnych. Następnie odczytał Akt Nadania Honorowego Obywatelstwa Ojcu Świętemu /w załączeniu do protokołu/.
Ad. 2
Ks. prof. Jan Okuła
Dzieląc się refleksją na temat osoby Ojca Świętego Jana Pawła II i fundamentu jego apostolskiego nauczania stwierdził, że naturalną reakcją ludzi na odejście Ojca Świętego jest smutek. Smutek ten ogarnia wszystkich i towarzyszy mu uczucie pustki w sercu po osobie bardzo bliskiej.
Jeżeli chodzi o osobę Jana Pawła II to jest zadziwiające, że mimo tego, iż tylko nieliczni mieli możliwość poznania Karola Wojtyły, później Biskupa i Papieża Jana Pawła II, to jednak wszyscy zostali ubogaceni przez niego doświadczeniem duchowej przyjaźni i bliskości. Podkreślił, że nie dotyczy to tylko Polaków, ale wszystkich ludzi na całym świecie. Zauważył następnie, że smutek i poczucie pustki ustępuje, gdy uświadamiamy sobie, że tak wiele do poznania i pogłębienia relacji z nim poprzez bogactwo, które pozostawił w swojej postawie, zapisanych słowach, czy też obrazach zarejestrowanych na współczesnych urządzeniach elektronicznych.
Mimo tego, iż wszyscy słuchali Ojca Świętego, gdy przyjeżdżał do Polski, czy też odwiedzał inne państwa z wielkim skupieniem, cieszyli się z tego, że publikował dokumenty, encykliki, pisał listy do określonych grup, to jednak poznanie tego nauczania jego zdaniem jest dosyć powierzchowne i dlatego, gdy odszedł jest możliwość jego głębszego poznania, zrozumienia jego myśli. Przypominając słowa Ojca Świętego zauważył, że być może już czas „wypłynąć na głębię”, aby bardziej zrozumieć jego myśl i by ta myśl owocowała w naszej rzeczywistości.
Zwracając uwagę na nauczanie Ojca Świętego stwierdził, że podsumować je, czy też podać tematy jest bardzo trudno, gdyż jego przesłanie, myśl teologiczna jest bardzo rozległa. Można jednak pokusić się na zarysowanie tematów, czy tez idei wiodących Papieskiego nauczania. Jego zdaniem te idee wiodące pojawiały się, jak refren od pierwszego wystąpienia, były w homiliach, encyklikach, listach, audiencjach.
Przypomniał, że gdy Ojciec Święty rozpoczynał swój pontyfikat z mocą zachęcał ludzi „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”. Bardzo mocno zapadło to w sercach wszystkich i często jest przypominane. Zauważył, że na pierwszym miejscu pojawia się osoba Jezusa Chrystusa – Odkupiciela człowieka. Odkupiciel ten jest kluczem do zrozumienia człowieka, społeczności, świata i sensu ludzkiego życia. Wg Ojca Świętego Jana Pawła II to Jezus Chrystus wyjaśniał nam zarówno człowieka, jak i tajemnice Boga w Trójcy Świętej. Nadmienił, że takim kluczowym dokumentem Papieża była jego pierwsza encyklika „Odkupiciel człowieka”, bowiem Jezus Chrystus będąc prawdziwym Bogiem, jest jednocześnie prawdziwym człowiekiem w wymiarach historii, jak i miejsca jego życia na ziemi i do osoby Jezusa Chrystusa można dotrzeć, jego słowa można przyswoić, można go wyobrazić, kochać, naśladować, kontemplować. Podkreślił, że słowo kontemplować w ostatnich latach życia Papieża pojawiało się bardzo często i wg Ojca Świętego każdy człowiek w tak rozumianej antropologii i personalizmie ma dostęp do osoby Jezusa. Zauważył, że chodzi tutaj o ludzi zarówno wierzących, jak i niewierzących, wątpiących i poszukujących, a nawet tych, którzy nie mają określonej idei Boga.
Kontynuując stwierdził, że o Chrystusie Ojciec Święty mówił do konkretnego, zasłuchanego człowieka i zadziwiające jest to, że cały lud, niekiedy w milionach zgromadzonych rozumiał Ojca Świętego. Świadectwo o Jezusie Chrystusie „przypieczętował” Ojciec Święty z okazji wielkiego jubileuszu. Można powiedzieć, że klamrą spinającą jego wszystkie dokumenty jest ostatnia encyklika „O Eucharystii w życiu Kościoła”. Dokument ten też traktuje o osobie Jezusa Chrystusa obecnej w Eucharystii. Zatem jeżeli pierwsza encyklika miała rys bardziej historyczny, egzystencjalny, to ta ostatnia charakteryzuje się aspektem sakramentalnym i mistycznym, bezpośrednio człowieka podprowadzającym do innej rzeczywistości – do nadprzyrodzoności, która wkracza już na ten świat do każdego człowieka. Jeżeli mówi się o osobie Ojca Świętego i zastanawia się nad fenomenem, to jest jakaś płaszczyzna misterium, gdzie żaden socjolog, czy też filozof nie jest w stanie dokładnie wyjaśnić. Dodał, że jeżeli można zgromadzić wszystkie dokumenty, opisać je, zanalizować, to pozostanie taka druga płaszczyzna relacji Ojca Świętego z Panem Bogiem, jego związek z nadprzyrodzonością, który tak promieniował na każdego człowieka, z którym się spotykał, jak i na cały świat. Wydaje mu się, że jeżeli świat „zatrzymał się” uświadamiając, że Ojciec Święty odszedł, to nie tylko z tego powodu, że to była osoba Jana Pawła II, ale, że ta osoba wprowadziła człowieka, czy cały świat, ukazywała inną perspektywę, zdecydowanie głębszą, którą tak do końca nie można pojąć. Zauważył, że ukierunkowanie na Jezusa Chrystusa tutaj ma wielkie znaczenie i jest kluczem do zrozumienia nauczania.
Kontynuując stwierdził, że miłością ogarniającą serce Ojca Świętego Jana Pawła II był cały Lud Boży, czyli Kościół Chrystusowy, a na jego drogach wiodących przez wspólnotę każdy człowiek. Podkreślił, że Kościół obecny w jego nauczaniu nie był tylko tematem przepowiadania, ale środowiskiem życia, przestrzenią rozwoju wiary, nadziei i miłości. Ojciec Święty ukazał, że Kościół jest rzeczywistością bardzo dynamiczną. Papież będąc pierwszym świadkiem wiary w kościele rzymsko – katolickim ukazywał przyporządkowanie do Ludu Bożego wszystkich wyznawców Jednego Boga, ukazywał związek z Ludem Bożym ludzi należących do różnych religii, jak i poszukujących prawdy, niewyznających wiary w Boga. Podkreślił, że tutaj jest głębokie zakotwiczenie w Soborze Watykańskim II, w którym brał czynny udział i ukazywał, jaka jest relacja pomiędzy Kościołem i światem i Ojciec Święty poprzez swoje słowa, swoje nauczanie powiadał, że cokolwiek jest w człowieku, czy też świecie z dobra i prawdy, to stanowi przygotowanie do ewangelii. W temacie Kościoła słowem, sercem, postawą budował pojednanie chrześcijan różnych wyznań, dialog międzyreligijny, a także dialog z niewierzącymi.
W dalszym wystąpieniu stwierdził, że w apostolskim przepowiadaniu tak ważna była godność człowieka, jego życie oraz właściwe rozumienie wolności i w tym kontekście należy rozumieć nauczanie, które kierował do poszczególnych narodów, jak i w Ojczyźnie. Aby poruszać istotne zagadnienia dla człowieka i świata Papież nie ograniczał się do oficjalnie pisanych dokumentów, do zgromadzeń religijnych i nauczania w czasie pielgrzymek, ale wykorzystywał również mównice międzynarodowe, jak też miejsca przemówień w zgromadzeniach narodowych wielu państw. Dodał, że w perspektywie Chrystusa i nauczania Kościoła pomagał ludziom widzieć konkretne problemy życiowe, uczył jak dokonywać wyborów fundamentalnych, jak rozpoznawać powołanie, czy też dokonywać wyborów codziennych. Podkreślił, że Ojciec święty bardzo dużo mówił o sumieniu, o tym, że potrzeba być człowiekiem dobrze uformowanego sumienia i że Polsce potrzeba ludzi prawego sumienia. Ojciec Święty w swoich dokumentach, a szczególnie w czasie pielgrzymek odnosił się do sytuacji ludzi i poszczególnych społeczeństw. Zwracał uwagę na historię, historię życia każdego człowieka, które wpisane jest w historię zbawienia oraz w historie poszczególnych narodów. Przypomniał tutaj historie naszego narodu w aspekcie chrześcijaństwa, mówił o człowieku. Mówił o człowieku – w sensie indywidualnym, o człowieku w rodzinie, w narodzie, w świecie. Człowiek na pierwszym miejscu i może być zaskakujące, ale Jezus Chrystus jest drogą dla człowieka, Kościół jest drogą człowieka. Ojciec Święty to także duchowy przewodnik w modlitwie i nie tylko dla chrześcijan. Jego rozmodlenie nie było odbierane jak afiszowanie się płytką pobożnością, ale jako pokorną rozmowę z Jezusem Chrystusem dobrym pasterzem, któremu służył nie szczędząc sił i do którego pragnął przyprowadzić każdego człowieka. Zostawił również piękny podręcznik modlitwy, zaprezentował go w liście apostolskim „O różańcu świętym”.
Podkreślił następnie, że Ojciec Święty Jan Paweł II przeszedł jedynie do wieczności – nie umarł, nie opuścił. Jeżeli ktokolwiek zapragnie, to jego obecność pośród nas będzie nie mniej intensywna, jak podczas jego apostolskiego posługiwania na tej ziemi. Oddalenie rozumiane po ludzku pokaże bardziej, jak Ojciec Święty Jan Paweł II jest wszystkim drogi, potrzebny i kochany.
Ad. 3
Następnie Chór Szkoły Podstawowej Nr 10 w Łomży im. Papieża Jana Pawła II wyraził swoje przywiązanie do patrona szkoły poprzez wykonanie utworów.
Pani Hanka Gałązka – Dyrektor SP Nr 10
Zabierając głos przypomniała, że 28 października 1998 roku Szkoła decyzją Rady Miejskiej Łomży otrzymała imię Jana Pawła II. Przez te 6 lat każdego roku na każde święta oraz imieniny Ojca Świętego społeczność szkoły pisała do Ojca Świętego życzenia, na które otrzymywała za każdym razem odpowiedź wraz z błogosławieństwem, nawet własnoręcznie podpisane kartki. Ostatnią kartkę otrzymali na Boże Narodzenie 2004 w styczniu 2005. Obowiązkiem Społeczności Szkoły jest wysłać ostatni list, z którego treścią zapoznała zebranych.
Pan Jan Jarota – Przewodniczący Rady
Złożył podziękowanie chórowi za występ. Następnie poprosił o zabranie głosu Ks. Mariana Mieczkowskiego.
Ks. Marian Mieczkowski – Proboszcz Parafii Katedralnej
Zabierając głos stwierdził, że odszedł Ojciec i święty. Jest to ta prawda, która powinna ukierunkowywać myślenie. Aby zrozumieć, kim jest Jan Paweł II, należy powiedzieć, że jest to człowiek Boży i po uświadomieniu sobie tego zrozumiemy ogrom tego wszystkiego, o czym stanowił. Równocześnie, kto choć przez chwilę spotkał się z tą osobą wie, jak był to człowiek pokorny i skromny, nigdy niemyślący o sobie. Podkreślił, że jeżeli mówi się, że był to Papież wyjątkowy, niepowtarzalny, to jest to prawda, ale być może zawężamy naszą wiarę i ta wiara jest skromna, mała, bo przecież to Bóg kieruje kościołem i wierzymy, że ten, który przyjdzie po Janie Pawle II będzie również Chrystusowym Namiestnikiem, ale w jednym wymiarze można powiedzieć, że Ojciec Święty Jan Paweł II był tym jedynym i niepowtarzalnym dla nas Polaków. W ciągu tych 3 – dziesięcioleci, w których Ojciec Święty pracował zmieniły się struktury społeczne, polityczne. Zmieniali się ludzie. Niejednokrotnie, ci, na których stawialiśmy okazywali się nie tak mądrzy, ani tak wybitni, ani tak uczciwi, a hasła pisane na sztandarach nie były tak wiążące. Jedyną ostoją był Ojciec Święty, który nas nie zawiódł. Jeżeli więc dzisiaj wierzący i niewierzący jednoczą się w smutku, to właśnie jest ten fenomen i ufa, że Ojciec Święty przeprowadzi nas i będzie prowadził przez niejeden próg nadziei w przyszłość.
Pan Jan Jarota – Przewodniczący Rady
Poprosił o uczczenie pamięci Ojca Świętego minutą ciszy.
W związku z wyczerpaniem porządku dziennego zamknął obrady XLVII nadzwyczajnej sesji Rady Miejskiej Łomży.
Przewodniczący
Rady Miejskiej Łomży
Jan Jarota
Otworzył obrady XLVII nadzwyczajnej sesji. Witając przybyłych na sesję zwrócił uwagę, że jest to szczególna chwila i wspomnienie o Papieżu Janie Pawle II, pamięć o Nim jest wszystkim potrzebna. Podkreślił, że Ojciec Święty Jan Paweł II jest Honorowym Obywatelem Miasta Łomży. Dodał, że ta sesja nadzwyczajna, którą zwołał na wniosek radnych będzie przebiegała w następującym porządku:
1.
Odczytanie Uchwały Nr 81/XVII/95 Rady Miejskiej Łomży z dnia 4.06.1995r. nadającej Janowi Pawłowi II tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łomży.
2.
Słowo o Janie Pawle II oraz znaczeniu jego nauczania.
3.
Wykonanie pieśni przez Chór Szkoły Podstawowej Nr 10 w Łomży.
Ad. 1
Pan Jan Jarota - Przewodniczący Rady Miejskiej
Odczytał Uchwałę Nr 81/XVII/95 Rady Miejskiej Łomży z dnia 4.06.1995 r. nadającej Janowi Pawłowi II tytuł Honorowego Obywatela Miasta Łomży. Dodał, że Uchwała ta podjęta została przez 36 radnych. Następnie odczytał Akt Nadania Honorowego Obywatelstwa Ojcu Świętemu /w załączeniu do protokołu/.
Ad. 2
Ks. prof. Jan Okuła
Dzieląc się refleksją na temat osoby Ojca Świętego Jana Pawła II i fundamentu jego apostolskiego nauczania stwierdził, że naturalną reakcją ludzi na odejście Ojca Świętego jest smutek. Smutek ten ogarnia wszystkich i towarzyszy mu uczucie pustki w sercu po osobie bardzo bliskiej.
Jeżeli chodzi o osobę Jana Pawła II to jest zadziwiające, że mimo tego, iż tylko nieliczni mieli możliwość poznania Karola Wojtyły, później Biskupa i Papieża Jana Pawła II, to jednak wszyscy zostali ubogaceni przez niego doświadczeniem duchowej przyjaźni i bliskości. Podkreślił, że nie dotyczy to tylko Polaków, ale wszystkich ludzi na całym świecie. Zauważył następnie, że smutek i poczucie pustki ustępuje, gdy uświadamiamy sobie, że tak wiele do poznania i pogłębienia relacji z nim poprzez bogactwo, które pozostawił w swojej postawie, zapisanych słowach, czy też obrazach zarejestrowanych na współczesnych urządzeniach elektronicznych.
Mimo tego, iż wszyscy słuchali Ojca Świętego, gdy przyjeżdżał do Polski, czy też odwiedzał inne państwa z wielkim skupieniem, cieszyli się z tego, że publikował dokumenty, encykliki, pisał listy do określonych grup, to jednak poznanie tego nauczania jego zdaniem jest dosyć powierzchowne i dlatego, gdy odszedł jest możliwość jego głębszego poznania, zrozumienia jego myśli. Przypominając słowa Ojca Świętego zauważył, że być może już czas „wypłynąć na głębię”, aby bardziej zrozumieć jego myśl i by ta myśl owocowała w naszej rzeczywistości.
Zwracając uwagę na nauczanie Ojca Świętego stwierdził, że podsumować je, czy też podać tematy jest bardzo trudno, gdyż jego przesłanie, myśl teologiczna jest bardzo rozległa. Można jednak pokusić się na zarysowanie tematów, czy tez idei wiodących Papieskiego nauczania. Jego zdaniem te idee wiodące pojawiały się, jak refren od pierwszego wystąpienia, były w homiliach, encyklikach, listach, audiencjach.
Przypomniał, że gdy Ojciec Święty rozpoczynał swój pontyfikat z mocą zachęcał ludzi „Otwórzcie drzwi Chrystusowi”. Bardzo mocno zapadło to w sercach wszystkich i często jest przypominane. Zauważył, że na pierwszym miejscu pojawia się osoba Jezusa Chrystusa – Odkupiciela człowieka. Odkupiciel ten jest kluczem do zrozumienia człowieka, społeczności, świata i sensu ludzkiego życia. Wg Ojca Świętego Jana Pawła II to Jezus Chrystus wyjaśniał nam zarówno człowieka, jak i tajemnice Boga w Trójcy Świętej. Nadmienił, że takim kluczowym dokumentem Papieża była jego pierwsza encyklika „Odkupiciel człowieka”, bowiem Jezus Chrystus będąc prawdziwym Bogiem, jest jednocześnie prawdziwym człowiekiem w wymiarach historii, jak i miejsca jego życia na ziemi i do osoby Jezusa Chrystusa można dotrzeć, jego słowa można przyswoić, można go wyobrazić, kochać, naśladować, kontemplować. Podkreślił, że słowo kontemplować w ostatnich latach życia Papieża pojawiało się bardzo często i wg Ojca Świętego każdy człowiek w tak rozumianej antropologii i personalizmie ma dostęp do osoby Jezusa. Zauważył, że chodzi tutaj o ludzi zarówno wierzących, jak i niewierzących, wątpiących i poszukujących, a nawet tych, którzy nie mają określonej idei Boga.
Kontynuując stwierdził, że o Chrystusie Ojciec Święty mówił do konkretnego, zasłuchanego człowieka i zadziwiające jest to, że cały lud, niekiedy w milionach zgromadzonych rozumiał Ojca Świętego. Świadectwo o Jezusie Chrystusie „przypieczętował” Ojciec Święty z okazji wielkiego jubileuszu. Można powiedzieć, że klamrą spinającą jego wszystkie dokumenty jest ostatnia encyklika „O Eucharystii w życiu Kościoła”. Dokument ten też traktuje o osobie Jezusa Chrystusa obecnej w Eucharystii. Zatem jeżeli pierwsza encyklika miała rys bardziej historyczny, egzystencjalny, to ta ostatnia charakteryzuje się aspektem sakramentalnym i mistycznym, bezpośrednio człowieka podprowadzającym do innej rzeczywistości – do nadprzyrodzoności, która wkracza już na ten świat do każdego człowieka. Jeżeli mówi się o osobie Ojca Świętego i zastanawia się nad fenomenem, to jest jakaś płaszczyzna misterium, gdzie żaden socjolog, czy też filozof nie jest w stanie dokładnie wyjaśnić. Dodał, że jeżeli można zgromadzić wszystkie dokumenty, opisać je, zanalizować, to pozostanie taka druga płaszczyzna relacji Ojca Świętego z Panem Bogiem, jego związek z nadprzyrodzonością, który tak promieniował na każdego człowieka, z którym się spotykał, jak i na cały świat. Wydaje mu się, że jeżeli świat „zatrzymał się” uświadamiając, że Ojciec Święty odszedł, to nie tylko z tego powodu, że to była osoba Jana Pawła II, ale, że ta osoba wprowadziła człowieka, czy cały świat, ukazywała inną perspektywę, zdecydowanie głębszą, którą tak do końca nie można pojąć. Zauważył, że ukierunkowanie na Jezusa Chrystusa tutaj ma wielkie znaczenie i jest kluczem do zrozumienia nauczania.
Kontynuując stwierdził, że miłością ogarniającą serce Ojca Świętego Jana Pawła II był cały Lud Boży, czyli Kościół Chrystusowy, a na jego drogach wiodących przez wspólnotę każdy człowiek. Podkreślił, że Kościół obecny w jego nauczaniu nie był tylko tematem przepowiadania, ale środowiskiem życia, przestrzenią rozwoju wiary, nadziei i miłości. Ojciec Święty ukazał, że Kościół jest rzeczywistością bardzo dynamiczną. Papież będąc pierwszym świadkiem wiary w kościele rzymsko – katolickim ukazywał przyporządkowanie do Ludu Bożego wszystkich wyznawców Jednego Boga, ukazywał związek z Ludem Bożym ludzi należących do różnych religii, jak i poszukujących prawdy, niewyznających wiary w Boga. Podkreślił, że tutaj jest głębokie zakotwiczenie w Soborze Watykańskim II, w którym brał czynny udział i ukazywał, jaka jest relacja pomiędzy Kościołem i światem i Ojciec Święty poprzez swoje słowa, swoje nauczanie powiadał, że cokolwiek jest w człowieku, czy też świecie z dobra i prawdy, to stanowi przygotowanie do ewangelii. W temacie Kościoła słowem, sercem, postawą budował pojednanie chrześcijan różnych wyznań, dialog międzyreligijny, a także dialog z niewierzącymi.
W dalszym wystąpieniu stwierdził, że w apostolskim przepowiadaniu tak ważna była godność człowieka, jego życie oraz właściwe rozumienie wolności i w tym kontekście należy rozumieć nauczanie, które kierował do poszczególnych narodów, jak i w Ojczyźnie. Aby poruszać istotne zagadnienia dla człowieka i świata Papież nie ograniczał się do oficjalnie pisanych dokumentów, do zgromadzeń religijnych i nauczania w czasie pielgrzymek, ale wykorzystywał również mównice międzynarodowe, jak też miejsca przemówień w zgromadzeniach narodowych wielu państw. Dodał, że w perspektywie Chrystusa i nauczania Kościoła pomagał ludziom widzieć konkretne problemy życiowe, uczył jak dokonywać wyborów fundamentalnych, jak rozpoznawać powołanie, czy też dokonywać wyborów codziennych. Podkreślił, że Ojciec święty bardzo dużo mówił o sumieniu, o tym, że potrzeba być człowiekiem dobrze uformowanego sumienia i że Polsce potrzeba ludzi prawego sumienia. Ojciec Święty w swoich dokumentach, a szczególnie w czasie pielgrzymek odnosił się do sytuacji ludzi i poszczególnych społeczeństw. Zwracał uwagę na historię, historię życia każdego człowieka, które wpisane jest w historię zbawienia oraz w historie poszczególnych narodów. Przypomniał tutaj historie naszego narodu w aspekcie chrześcijaństwa, mówił o człowieku. Mówił o człowieku – w sensie indywidualnym, o człowieku w rodzinie, w narodzie, w świecie. Człowiek na pierwszym miejscu i może być zaskakujące, ale Jezus Chrystus jest drogą dla człowieka, Kościół jest drogą człowieka. Ojciec Święty to także duchowy przewodnik w modlitwie i nie tylko dla chrześcijan. Jego rozmodlenie nie było odbierane jak afiszowanie się płytką pobożnością, ale jako pokorną rozmowę z Jezusem Chrystusem dobrym pasterzem, któremu służył nie szczędząc sił i do którego pragnął przyprowadzić każdego człowieka. Zostawił również piękny podręcznik modlitwy, zaprezentował go w liście apostolskim „O różańcu świętym”.
Podkreślił następnie, że Ojciec Święty Jan Paweł II przeszedł jedynie do wieczności – nie umarł, nie opuścił. Jeżeli ktokolwiek zapragnie, to jego obecność pośród nas będzie nie mniej intensywna, jak podczas jego apostolskiego posługiwania na tej ziemi. Oddalenie rozumiane po ludzku pokaże bardziej, jak Ojciec Święty Jan Paweł II jest wszystkim drogi, potrzebny i kochany.
Ad. 3
Następnie Chór Szkoły Podstawowej Nr 10 w Łomży im. Papieża Jana Pawła II wyraził swoje przywiązanie do patrona szkoły poprzez wykonanie utworów.
Pani Hanka Gałązka – Dyrektor SP Nr 10
Zabierając głos przypomniała, że 28 października 1998 roku Szkoła decyzją Rady Miejskiej Łomży otrzymała imię Jana Pawła II. Przez te 6 lat każdego roku na każde święta oraz imieniny Ojca Świętego społeczność szkoły pisała do Ojca Świętego życzenia, na które otrzymywała za każdym razem odpowiedź wraz z błogosławieństwem, nawet własnoręcznie podpisane kartki. Ostatnią kartkę otrzymali na Boże Narodzenie 2004 w styczniu 2005. Obowiązkiem Społeczności Szkoły jest wysłać ostatni list, z którego treścią zapoznała zebranych.
Pan Jan Jarota – Przewodniczący Rady
Złożył podziękowanie chórowi za występ. Następnie poprosił o zabranie głosu Ks. Mariana Mieczkowskiego.
Ks. Marian Mieczkowski – Proboszcz Parafii Katedralnej
Zabierając głos stwierdził, że odszedł Ojciec i święty. Jest to ta prawda, która powinna ukierunkowywać myślenie. Aby zrozumieć, kim jest Jan Paweł II, należy powiedzieć, że jest to człowiek Boży i po uświadomieniu sobie tego zrozumiemy ogrom tego wszystkiego, o czym stanowił. Równocześnie, kto choć przez chwilę spotkał się z tą osobą wie, jak był to człowiek pokorny i skromny, nigdy niemyślący o sobie. Podkreślił, że jeżeli mówi się, że był to Papież wyjątkowy, niepowtarzalny, to jest to prawda, ale być może zawężamy naszą wiarę i ta wiara jest skromna, mała, bo przecież to Bóg kieruje kościołem i wierzymy, że ten, który przyjdzie po Janie Pawle II będzie również Chrystusowym Namiestnikiem, ale w jednym wymiarze można powiedzieć, że Ojciec Święty Jan Paweł II był tym jedynym i niepowtarzalnym dla nas Polaków. W ciągu tych 3 – dziesięcioleci, w których Ojciec Święty pracował zmieniły się struktury społeczne, polityczne. Zmieniali się ludzie. Niejednokrotnie, ci, na których stawialiśmy okazywali się nie tak mądrzy, ani tak wybitni, ani tak uczciwi, a hasła pisane na sztandarach nie były tak wiążące. Jedyną ostoją był Ojciec Święty, który nas nie zawiódł. Jeżeli więc dzisiaj wierzący i niewierzący jednoczą się w smutku, to właśnie jest ten fenomen i ufa, że Ojciec Święty przeprowadzi nas i będzie prowadził przez niejeden próg nadziei w przyszłość.
Pan Jan Jarota – Przewodniczący Rady
Poprosił o uczczenie pamięci Ojca Świętego minutą ciszy.
W związku z wyczerpaniem porządku dziennego zamknął obrady XLVII nadzwyczajnej sesji Rady Miejskiej Łomży.
Przewodniczący
Rady Miejskiej Łomży
Jan Jarota
